Uztaileko gau batean telebistako kateak dantzan nituela, The first great train robbery (Lehenbiziko tren lapurreta handia) filmarekin egin nuen topo. Zer pelikula zen jabetu orduko, urrutiko agintearen botoietatik aldendu nuen hatza. Filma hasia zen ordurako, baina puntu interesgarrienetakoan harrapatu nuen, zorionez. Aurrez ikusi gabea nintzen baina istorioaz banekien zertxobait, gaztetxotan behin baino gehiagotan irakurri bainuen Michael Crichtonen eleberria. Liburuaren egileak berak idatzi zuen filmaren gidoia eta baita zuzendu ere.Arreta handiz eta gogotsu ikusi nuen amaierara arte, nire memoria lausoak ikusten ari nintzenarekin bat egiten ote zuen jakiteko batetik eta, bestetik, liburutik filmera zenbateko aldea ote zegoen jakin-minez. Nahiko fidela iruditu zitzaidan, gogoan nuenarekin alderatuta, eta irribarrea atera zitzaidan hainbat xehetasun oroitzapenetan berpizten ari ziren heinean. Gozatzen nuen liburua irakurtzen eta pelikulaz ere bai, egia esan; tamalez, labur samarra iruditu zitzaidan, osorik ikusi ez nuelako eta ikus-entzunezkoetan liburuan adina kontu jasotzerik izaten ez delako ere bai, ziur asko.

Liburua berriz irakurtzeko gogoa piztu zait; gaizkileak miretsi, ezusteko trabak eta tentsioa gainditu, eta bidaide dituzun pertsonaiak garaile eta zigorgabe ateratzeko esperantzari eutsi. Ziur nago oraingoan ezberdina izango litzatekeela irakurketa, hitz guztiak berak eta ordena berean izanik ere. Ni neu dezente zaharragoa izaki, ziur naiz lehen erreparatu gabeko xehetasunen batzuez jabetuko nintzatekeela, agian zuloak edo korapiloak topatuko nizkiokeela edota beste zerbait jasoko nukeela. Hori bai, seguru nago ikusitakoak nire irudimenean eragingo lukeela. Ez dakit zer irudikatuko nuen bere garaian hitz horiek irakurtzerakoan, baina orain aurpegi definitua eta jakina izango luke Edward Piercen pertsonaiak, Sean Conneryrena hain zuzen ere. Gauza bera gertatuko litzateke gainerako pertsonaiekin, nagusiekin behintzat, eta paisaiak eta gainerakoak ere baldintzatuko lituzke.

Jarraitu irakurtzen →

Oroitzapenek huts egiten ez badidate, hilabete honetan 20 urte bete dira lehen hilekoa izan nuenetik. Biderketa egin, eta igaro berri den odol-aldiarekin 241 aldiz gelditu dira obuluak ernaldu gabe eta, ondorioz, umetokian biltzen den odolezko mukosa kanporatu dut. Hainbeste obulu geratu dira bikotekiderik gabe, ezen honezkero ospe txarra izango duen nire obulutegiak. Laster erromesaldian joango dira obuluak Urkiolako santutegira, harriari buelta batzuk ematera.

Urtemuga honekin batera izan dut irakurgai Sonia Gonzalezen Erreka haizea liburua. Hilekoari buruzko testu hau idatzi du Gonzalezek eta, ezinbestean, gai honi buruz pentsatzeko tartea hartu dut. Gogoan dut goizean jaiki, komunera joan eta lehen odol-jario harekin sentitu nuen izua. Gertaera hark poz bakarra eman zidan: nire hazkuntza goiztiarra kontrolatzen ari zen endrokinologoarenera berriz joan beharrik ez nuela izango jabetzea.

Ez dut gogoan ezohiko gertaera hura lagunen artean partekatu genuenik, ez nire txanda izan zenean, ez besteena;  isilpean mantendu beharrekoa irudituko zitzaigun, antza. Zaila izaten da nerabezaroan gorputzak izaten dituen aldaketez eta erreakzioez hitz egitea. Badirudi zertxobait aldatzen ari dela belaunaldi berrien artean, eta ea irekidura horrek jarraitzen duen.

Geroztik, nik neuk bezala, hilerokoak ere aldaketak izan ditu, modu ezberdinean aurkeztu baita: irregularra edo erloju suitzarren puntualtasunekoa, jario handiagokoa edo urriagokoa, iraupen luze edo motzagokoa, botaka egin arte uxatu ez den mina sorrarazten duena, min-zirririk gabe igarotakoa, brastakoan jariatu duena edo bare-bare, buruko mina sorrarazi duena, nahi nuen unean iritsi dena edo momenturik okerrenean, prest harrapatu nauena edo ustekabean…Era guztietakoak izan dira eta orotariko aldarteetan harrapatu nautenak, eta baita gorputzaldia eta umorea aldarazi didatenak ere.

Jarraitu irakurtzen →

Danele Sarriugartek kaleratu berri duen Azala erre nobelan, parte-hartzaile batek sariketa batean egindako iruzurra kontatzen da, tartean beste baten lana ere aurkezten duelako sariketara, autorearena berarena bailitzan.

Sariketek sarritan izan dute iruzurraren mamua inguruan, baina parte-hartzaileek baino, epaimahaikideen aukeraketek sortu ohi dute zalantza: interes jakinak daudela, izen handiei bakarrik ematen zaizkiela sariak…Azken finean, lanen kalitatearekin baino bestelako kontuekin zerikusia duten arrazoiak izaten direla tarteko epaia emateko garaian. Eta ez dut ukatuko halakoak gertatzen direnik, baina ez da zilegi denak zaku berean sartzea.

Hori ez da gertatzen sariketa handietan bakarrik, baita tokian tokikoetan ere. Beasainen 1989an jarri zen martxan haur eta gaztetxoei zuzendutako idatzizko lehiaketa, euskarazko sormen lana sustatu nahian. 8 urtetik 12ra bitartekoetan, herrikoek parte har dezakete soilik, eta 12tik 18rako tartean, berriz, eskualdekoek. Prosa, poesia eta bertso lanak aurkezten dituzte, mailaren arabera.

Ni umea edo gaztetxoa nintzela, behin baino gehiagotan entzun nuen beti honi eta hari ematen ziotela saria, eta susmagarritzat jotzen zuten.  Inbidia izango zen, ziur asko, susmo txar horien atzean, norbere argazkia, seme edo alabarena liburuxkan ikusi nahi izatea, edota diru-saria jasotzeko grina.

Jarraitu irakurtzen →

Joxan Artzeren heriotzarekin batera, mezu asko azaldu dira sareetan azken asteetan. Batzuek, gutxi batzuek, euren lana behar beste ez ezagutu izanagatik kezka azaldu dute, eta gehiengoak bere lana laudatu du. Eta, noski, horrekin batera, Bi balaren abesti hau etorri zait gogora, norbait hiltzen denean sortzen den goraipamen kolektibo horri kritika egiten dion kantua.

Hain zuzen ere, jendea santutzeko dugun joerari buruz idatzi du Xabier Mendigurenek Berria egunkarian argitaratutako Santuak eta testamentuak iritzi artikuluan. Guztiz bat nator dioenarekin, azken finean, sortzaileak ere gizakiak baitira, euren argi-ilunekin. Eta pertsona batekiko miresmena senti dezakegu baina baita, aldi berean, dezepzioa ere. Bakoitzaren dosia eta maiztasuna, pertsonaren jokamoldearen eta norberaren pentsamoldearen araberakoa izaten da. Gauzak zuri edo beltz ikusteko joera izan badezakegu ere, onartu beharra daukagu, nahi izan ala ez, batere gogoko ez dugun horrek zerbait ona egingo zuela, eta miresten dugunak ankerkeria edo okerren bat ala beste duela bizkar-zorroan gordeta.

Jarraitu irakurtzen →