Unibertsitatean irakasle izandako Txema Larrea zendu zen uztailean, eta memoriaren zirrikituren batean gordetako oroitzapen lausoak berreskuratu nituen ezustean. Kazetaritzako ikasketen lehenengo urtean izan genuen irakasle, nahiz eta gutako askok ez genion gauza handirik irakasten utzi.
Oroitzapenek engainatzen ez banaute, aulkian eseri eta ahotsa askorik altxatu gabe aritzen zen mahai gaineko apunteak irakurtzen. Begiratu ere ez gintuen ia egiten, herabe antzean edo. Bigarren lauhilekoko klase haiek aurrera egin ahala, gero eta ikasle gutxiago biltzen ziren ikasgelan. Bere klaseetara huts egiteagatik errudun sentitu arren, arreta mantentzea kosta egiten zitzaigun, 18-19 urteko gazte haiek interesatuago baikeunden gelatik kanpora gertatzen ari zirenekin edo gerta zitezkeenekin, pareta haien barruan irakasleak kontatzen zituenekin baino. Udaberriko lehen eguzki izpiek unibertsitate-campus ondoko belardira erakartzen gintuzten, lagun-min bihurtzen ari ziren ikaskideekin berriketan lasai egotera. (Ama eta aita: inoiz hau irakurtzen baduzue, jakin ezazue ‘gu’ pertsonaren aditz forma erabili arren, nik ez nuela piper egiten, zintzo-demonio aritzen nintzen ikasgelan apunteak hartzen).