Euskaltegian ikasturtea amaitu berri dugu eta udazken edo neguan euskara eskolekin hasi ziren ikasleak agurtu ditugu. Batzuk datorren ikasturtean itzuliko dira eta besteak, berriz, aurrerago edo inoiz ez.

Gazi-gozoa izaten da ikasturte amaiera; alde batetik, opor usainaren gertutasunak bizipoza ematen dit baina, beste aldetik, tristura ere sortzen zait barren-barrenean. Izan ere, astero bospasei ordu edo gehiago igaro ditut ikasleekin, horrek dakarrena kontuan hartuta: ikasketa prozesua elkarrekin bizi izan dugu, bidea erakusten saiatu naiz ahal dudan hobekien, hainbat gauza irakatsi dizkidate, esperientziak eta iritziak partekatu ditugu, barre-saio ederrak egin ditugu elkarrekin …Esan beharrik ez da, neure bizitzako jende askorekin baino denbora gehiago pasatu dut eurekin azken bederatzi hilabeteetan.

Eta bat-batean eten egiten da errutina hori. Uste baino lehenago heltzen da, gainera. Kosta egin ohi zait garaia iritsi dela sinestea, amaiera ate-joka dela barneratzea. Baina hala da, eta azken eskola eguna bereziago egiten saiatzen gara: bazkalondoreneko kafetxoa hartu, pastatxoekin, taberna bateko terrazan; pintxo-potean jan-edanean eta berriketan aritu; herriko kafetegirik ospetsuenean gosaldu edo hamaiketako ederra egin auzorik kutunenean.

Jarraitu irakurtzen →