Danele Sarriugartek kaleratu berri duen Azala erre nobelan, parte-hartzaile batek sariketa batean egindako iruzurra kontatzen da, tartean beste baten lana ere aurkezten duelako sariketara, autorearena berarena bailitzan.
Sariketek sarritan izan dute iruzurraren mamua inguruan, baina parte-hartzaileek baino, epaimahaikideen aukeraketek sortu ohi dute zalantza: interes jakinak daudela, izen handiei bakarrik ematen zaizkiela sariak…Azken finean, lanen kalitatearekin baino bestelako kontuekin zerikusia duten arrazoiak izaten direla tarteko epaia emateko garaian. Eta ez dut ukatuko halakoak gertatzen direnik, baina ez da zilegi denak zaku berean sartzea.
Hori ez da gertatzen sariketa handietan bakarrik, baita tokian tokikoetan ere. Beasainen 1989an jarri zen martxan haur eta gaztetxoei zuzendutako idatzizko lehiaketa, euskarazko sormen lana sustatu nahian. 8 urtetik 12ra bitartekoetan, herrikoek parte har dezakete soilik, eta 12tik 18rako tartean, berriz, eskualdekoek. Prosa, poesia eta bertso lanak aurkezten dituzte, mailaren arabera.
Ni umea edo gaztetxoa nintzela, behin baino gehiagotan entzun nuen beti honi eta hari ematen ziotela saria, eta susmagarritzat jotzen zuten. Inbidia izango zen, ziur asko, susmo txar horien atzean, norbere argazkia, seme edo alabarena liburuxkan ikusi nahi izatea, edota diru-saria jasotzeko grina.