Ez, ez, lasai, nire abenturek ez dute babeslerik lortu, ez ditut nire abenturak babesle baten esku jarri, ez dut nire burua saldu, nahiz eta askok ziur aski titularra irakurrita hori pentsatu duzuen. Nire abenturak ez dira hasiko telesail edo telebistako saioetan geroz eta gehiagotan ikusten dugun esaldiarekin: “Eroskik (edo dena delakoak, hau aukeratu dut Aguraingo sarreran Eroski handi bat topatu dudalako) abentura hau babesten du”.
Gaurkoan, taberna baten prezioan, bi dakarzkizuet. Hortxe titularraren zergatia edo arrazoia. Ez horregatik bakarrik, gaurkoan maitasuna eta gorrotoa ditut barruan bueltaka, bi sentimenduak baten truke. Maitasuna edo miresgarritasuna, gure herrietako jatetxeek nahiko iritzi ona jasotzen dutelako sarean, kosta egiten zait oso puntuazio txarreko taberna edo jatetxeak topatzea, ez pentsa, ez da lan erraza izaten, batez ere, hiriburuetatik kanpo, beste herri batzuk bisitatu nahi ditudanean. Hortik dator gorrotoa, nire lana zailtzea gustatzen zaiola edo zaizuela sarean iritziak ematen aritzen diren edo zaretenoi, baina, lasai, nik berdin-berdin maiteko zaituztet eta hilabetero-hilabetero ordenagailuaren beste aldean nire abenturak irakurtzen zaudeten horiek guztiak. Hainbeste xalotasun eta hitz polit, akaso izango da atzean uztera goazelako San Balentin edo maitasunaren eguntzat jotzen den otsailak 14 hori.
Itzul nadin nirera, nire abenturen kontakizunera. Kotxea hartu, Gastroheroi jantzia maletategian sartu (kolorezko dinosaurioak dituzten galtzak estreinatzeko prest) eta hortxe joan naiz Araba aldera. Ihauteriak ate joka ditugun honetan, banuen Lantzeko Mielotxini, Zubieta eta Iturengo joaldunei, Lesakako Zakuzaharrei, Uztaritzeko Kotilungorriei edo Mundakako Atorrei bisita egitea eta Euskal Superheroien Elkartearen proiektua aurkeztu eta bertan parte hartzeko gonbita egitea, baina, hori beste baterako utziko dut.
Agurain izan dut nire bidaiaren helmuga. Otsaila izateko egun eguzkitsu batek lagundu nau. Alde zahar alboan dagoen pasealekuan kotxea utzi eta hortxe joan naiz, Arabako herri honen gastronomia eskaintza ezagutu, eta, bide batez, herria bera ezagutzera. Gustatu zait, badu bere xarma, badu zerbait berezi egiten duena Agurain. Hortxe joan naiz Kale Nagusira, bertan bainituen nire bi geraldiak.
Bi baten prezioan, baino, hiru baten prezioan. Hori izan da El Gordo tabernara sartu eta barrara begiratzean zur eta lur utzi nauten bi pintxok merezi duten deskribapena. Kroketak, ganbak gabardina, haragi bola edota kalamar pintxoak, bakoitza bere kabuz barra edota tabernetako arbeletan ikusi edota irakurtzea ohikoa ziaten da. Baina, taberna honetan ez, badirudi bakardadea ez dutela gustoko, eta pintxoak bakarka jarri baino, nahiago izaten dute elkarrekin, hirunaka jartzea. Alde batetik, kroketa, kalamar eta ganba, eta, bestetik, haragi bola, kalamarra eta ganba. Hiru baten prezioan.
Nik kroketaren aldeko hautua egin dut, imajinatuko zenuten behin horrelako pintxoak aurkituta ezin dastatzeko aukera pasatzen utzi, ezta argazkia ateratzekoa ere. Ganba eta kalamarrak, hainbestean, baina kroketa gustatu zait, zaporez ona eta baita ehunduraz ere, pega txiki bat jartzearren akaso aldarbatuta nahiko lodia da, nik finagoak nahiago. Baina, etxean eginiko kroketa eta frijituak, merezi du Agurainera gerturatu eta El Gordoko pintxo berezi hauekin gozatzea, gainera 2€ inguru pintxoa, Donostian ohituta gaudenerako nahiko merke. Leku kuriosoa, baina, gustatu zaidana, ikusten duzuen bezala ez dut asko behar konforme geratzeko, kar kar kar.
Agurainen nagoela baliatuta, Kale Nagusian bertan dagoen Jai Alai kafetegia bisitatzea erabaki dut, batez ere, puntuazioz, El Gordoren antzera dabil eta, nahiz eta honen inguruan 3 iritzi soilik topatu ditudan Tripadvisorren. Horietako batek bertako tortilak azpimarratzen ditu. Hortxe joan naiz, Kale Nagusia ia punta batetik bestera zeharkatu, eguzkipean nire Gastroheroi jantziarekin beroa pasatuz (udako outfita pentsatzen joan beharko dut, beroa egiten duenean manga luzeko txaketila eta galtzekin sufritzea tokatuko zait) eta hor sartu naiz Jai Alai kafetegian. Zuritoa limoiarekin eskatu, baso kurioso batean jarri didate, elegante. Barran begiratu eta patata tortila pintxoak topatu ditut, ez didate batere erakarri, zertarako gezurretan ibili, baina haien alboan arrautz nahaski otartekotxoak deitu nau atentzioa eta horren aldeko hautua zegoen. Tabernako mahai altu batean lekua hartu eta hor jarri naiz hamaiketakoa hartzen, pasotik ateratzeko ez da leku txarra Jai Alai.
Hortxe bukatu dut nire Aguraingo bisita. Bi taberna baten prezioan, lau pintxo biren prezioan, bi sentimendu baten prezioan. Nabaritzen da merkealdietan gaudela.
Etxera buelta eta nire entseguekin jarraitzera. Ostegunean Gastroheroia izango da Donostiako Ihauterietako protagonistetako bat, konpartsen aurkezpen ekitaldia aurkeztuko dut eta koreografia landu behar oraindik, izango duzue horren berri, kontatuko dizkizuet bertako komeriak. Hurrengo abentura arte. On egin!