Amorante, Joseba Irazoki, Rafael Berrio, Mursego, Wilco, Rosalía, Bombino… Musika ederra lantzeaz gain, zer dute amankomunean? Zein da beraien lotura ikustezina? Zergatik sartu ditut zaku berberean?

Musikaren lengoai unibertsalaren zaindariak direlako. Haien hizkuntza bestelakoa da, bakarra, MUSIKA da. Kitto.

Donostian- eta esango nuke, Euskal Herri osoan- publikoaren aurreiritzi linguistikoak suntsitu dituzten artista handiak dira. Beraien kontzerturen batean egon bazara ohartuko zinen jende erdalduna, euskalduna eta Iparraldeko jendearekin topo egiteko aukera izan duzula. Hau ez da beti pasatzen. Oraindik -gero eta gutxiago, zorionez- kontzertuak ghetto linguistikoak izan daitezke. Talde euskaldunak ikusle euskaldunekin, talde erdaldunak ikusle erdaldunekin, eta horrela. Entzulearen aurreiritzi, filia eta fobiek indarra izaten jarraitzen dute.

Musikan, hizkuntza bigarren plano batean jartzea ez da lan makala. Norberak bere lehentasunak, ohiturak eta gustuak ditu. Musikazalea bazara, baliteke gaztaroan dastatu zenuen musikak markatuko izana; nire kasuan 15 urterekin (1996) Britpop-a irensten nuen Tragabolas jolasa bailitzan. Estatu Batuetako indie-rocka (Dinosaur Jr., Eels, Pavement, Sebadoh) ere gustokoa nuen eta Los Planetasen “Pop” diskarekin maitemindu nintzen. Garai hartan ez nuen apenas musika euskaldunik entzuten. Orohar, Euskadi Gazteko talde euskaldunek pixkat “meh” iruditzen zitzaizkidan. Esaldi batean esplikatuko dut: Oasis-en “Champagne Supernova”-k sortzen zidan zirrarak ez nuen beste inon topatzen.

Oker nenbilen? Seguraski. 21 urte igaro dira. Nire bihotz musikala ingelesez hornitua dago, zeurea euskaraz, erderaz edo frantsesez egon daitekeen bezala. Bost axola. Ala ez. Hizkuntza ezkutuko gotorlekua uste baduzu, Berrio, Irazoki eta konpainiari giltzak eskatu.