Quentin Jerome Tarantino zinema zuzendari eta gidoilari ezaguna, Knoxville-n (Tennessee) jaio zen 1963ko martxoaren 27an. Txantxa dirudien arren, izena Gunsmoke telesaileko pertsonaia batetik atera zuten gurasoek, Burt Reynolds aktore ak gorpuzten zuen Quint izeneko tipo batengatik. Baina nire lehen sarrera honetan, ez dut bere bizitzaren errepaso aspergarri horietako bat egin nahi. Bere pelikulez arituko naiz; zehatzago izateko, film horietan, soinu bandaren erabilpena nolakoa izan den eta zenbat gustuko dudan.
Goazen “Goonietarren gotorlekua” blogaren lehen post honi erritmo apur bat jartzera!
Tarantino jauna zerbaitegatik nabarmentzen bada, bere lan guztietan 100% ean zaintzen dituela xehetasun guztiak. Hain berezkoa duen estilo hori eta zinemaren historiako genero desberdinei omenaldi txiki bat eskaintzeare n nahiak, maila gorenenera eraman dutela uste dut. Bere western kuttunetik hasiz, Blaxploitation azpigeneroraino.
Baina, “zainketa” horren barruan, soinu banda izan liteke maitasun gehien eskaintzen dion arloa. Eta hori, 1992 urtean Reservoir Dogs film ahaztezina estreinatu zuenetik ikus daitekeen zerbait da. Betidanik melomano hutsa, gaztaroan lagun izan zituen, hainbat korronte musikalen ezagutza zabal horrek -bai zinemarekin erlazionaturikoak, baita musikaren mundukoak ere- bere lanetan ezagutza guzti horiek zipriztintzearen nahia sortu du. The Delfonics, Nancy Sinatra, Johnny Cash, Chuck Berry eta nola ez Ennio Morricone handia– western-aren urrezko garaian ezinbesteko hainbat partituren egilea-.
Maisutasunez nahasten ditu drama eta umorea, eta horri lotua soinudun narratiba. Normalean aukeratzen dituen abesti horien hitzek, pertsonaia 
ala gertakarien bilakaera kontatzen digutelarik. Baina aldi berean, mota horietako istorioetan, oso gutxitan -ia inoiz- lehenago ikusitako erritmoz bustitzen laguntzen dituzte. Modu honetan pack bitxi bat sortzen duelarik, drama, akzioa eta une odoltsuak, umorearekin nahastuz, gatazka moral handirik sortu gabe gabe.
Abesti onenak…
Tarantino-ren lanaren errepaso bat eginez, hasieratik harritu gintuen 70. hamarkadako pop generoaren abesti ikoniko batzuk aukeratuaz, beltzez jantzitako gizon horiekin kontrastea eginez eta sekuentzia zoragarriak sortuz. Mr Blonde-ren tortura unea adibidez, Stealers Wheel-en “Stuck In The Middle With You” -ren erritmoaren erabiliaz, ezinbestekoa iruditzen zait.
Pauso txiki bat aurrera emanez, 1994 urtean Pulp Fiction maisulana estreinatu zuen. Surf, rock and roll eta pop retro abestiak bilduz. “Misirlou” abestia, hasierako tituluak ohar moduko batean bilakatzen direla pentsatu izan dut beti: ei! prest egon entzungai izango dugun uholde-musikal horri aurre egiteko!.
Hortik aurrera, nola ez, “Girl, You’ll Be A Woman Soon” Urge Overkill-en bertiso mitikoa erabiliaz. Ala Chuck Berry-ren, “You Never Can Tell” Mia Wallace eta Vincent Vega-ren une ahaztezina gogoratuz.
1997an blaxploitation film propioa egitea erabaki zuen, Jackie Brown. Soinu banda, 70. hamarkadako soul eta funk estiloari omenaldi nabarmena bihurtu zen. Filmak , Bobby Womack-en “Across 110th Street” ekin ematen dio hasiera eta Philadelphiako soul-aren erregeekin jarraitzea erabai zuen, The Delphonics; Bill Withers, Randy Crawford ala Minnie Riperton.
Baina Tarantino-k, Morricone konposatzailearekiko zuen maitasun horren froga nabarmenena, 2003 an iritsi zela uste dut, Kill Bill-en bi filmekin. Espagueti western, country eta funk ukituak erabiliz. Betiko gogoratuko ditugu adibidez, Bernard Herrmann-en txistua ala Quincy Jones-en “Ironside” abestia.
Gehiegi emozionatzen ez nauen Death Proof abenturazko filmean aldiz, Morricone-ren partituretatik haratago, musika Italiarrarekin harritzea lortu gintuen. Zuzendariaren, film-italiar gustukoenetan lehenago erabili zituzten Pino Donaggio, Guido & Maurizio De Angelis, Franco Micalizzi ala Stelvio Cipriani adibidez.
Urte batzuk geroago, Inglourious Basterds erraldoia iritsi eta Tarantino-k Morricone fitxatzea erabaki zuen arren, agenda arazoak zirela eta, kolaborazioa bertan behera gertau zen. Dena den bere lau abesti ageri dira filmean. Baita folk, espagueti western, ala R&B bezalako abestiak, genero horiei errepaso moduko eginez.
2012an aldiz Django. Abestiak banan-banan aztertuz gero, soinu banda zoragarria, baina osotasunean ziurrenik kaxkarrena dela uste dut. musikari buruz soilik ari naiz noski-. Abesti bikainak aurki daitezke alde batetik, eszena desberdinei ezin hobeto doakionak, baina beste batzuk aldiz, ez dute gehiegi laguntzen. Pegote hutsa direa iruditzen zait.
Ezin dira falta noski, Morricone (“Two Mules for Sister Sara ” filmetik ekarria) eta Bacalov (Django abesti bikainarekin). Baina festa horretara, beste izen handi bat batzen da kasu honetan: Jerry Goldsmith. Hortik aurrera Tarantinok, hain berezkoak dituen ukituekin jarraitzen du. Collage horietan maisu, 60. hamarkadako Jim Croce-en country-folk hippy alaia, James Brown-en Godfather funky soul borrokalaria (kasu honetan 2Pac-en remix-a erabiliaz). Laburbilduz, Western-ei erreferentzia egiten dien , soinudun mosaiko antzeko bat sortu du film honetan: aipaturiko ‘Django’, ‘The Braying Mule’, ‘His Name Is King’ , ‘La Corsa’, ‘Un Monumento’…
The Hateful Eight filmean aldaketa.
2015 urtean, bere zortzigarren filma eta bigarren western-a estreinatu zuen, The Hateful Eight Zer egin ote du kasu honetan, soinu bandarekin?
Lehen aldiz, konposatzaile batek eginiko soinu banda oso bat. Goitik behera. Eta nor izan zen? Bai, asmatu duzue: Ennio Morricone.
Konposatzailerik ez; birziklatu eta berrerabili, bai.
Bere filmetako musika, konposatzaile konkretu baten ardurapean uztea, ez zaio inoiz burutik pasa (azken filmaren kasuan salbuespena izan da). Hau, kritikagarria izan liteke noski –plagiatzea dela ere diote batzuk- , baina berak binilo zahar horiek berreskuratu eta guztia nahi duen moduan eraikitzea, zoragarria dela iruditzen zait. 
Musikarekiko eta zinemarekiko duen maitasun erraldoi horri, omenaldi iraunkor bat eskaintzeko helburuarekin egiten duela uste dut. Gozatu egiten du guzti honekin eta gozamen hori pantaila zeharkatzen duela nabari da. Abesti zaharkitu eta ere berean moderno horiek, gehienetan modu zoragarrian ahokatzen baitira bere film eta eszena desbertinetan. Zuzendari bakar eta ahaztezin batean bilakatuz.