Oroitzapenek huts egiten ez badidate, hilabete honetan 20 urte bete dira lehen hilekoa izan nuenetik. Biderketa egin, eta igaro berri den odol-aldiarekin 241 aldiz gelditu dira obuluak ernaldu gabe eta, ondorioz, umetokian biltzen den odolezko mukosa kanporatu dut. Hainbeste obulu geratu dira bikotekiderik gabe, ezen honezkero ospe txarra izango duen nire obulutegiak. Laster erromesaldian joango dira obuluak Urkiolako santutegira, harriari buelta batzuk ematera.
Urtemuga honekin batera izan dut irakurgai Sonia Gonzalezen Erreka haizea liburua. Hilekoari buruzko testu hau idatzi du Gonzalezek eta, ezinbestean, gai honi buruz pentsatzeko tartea hartu dut. Gogoan dut goizean jaiki, komunera joan eta lehen odol-jario harekin sentitu nuen izua. Gertaera hark poz bakarra eman zidan: nire hazkuntza goiztiarra kontrolatzen ari zen endrokinologoarenera berriz joan beharrik ez nuela izango jabetzea.
Ez dut gogoan ezohiko gertaera hura lagunen artean partekatu genuenik, ez nire txanda izan zenean, ez besteena; isilpean mantendu beharrekoa irudituko zitzaigun, antza. Zaila izaten da nerabezaroan gorputzak izaten dituen aldaketez eta erreakzioez hitz egitea. Badirudi zertxobait aldatzen ari dela belaunaldi berrien artean, eta ea irekidura horrek jarraitzen duen.
Geroztik, nik neuk bezala, hilerokoak ere aldaketak izan ditu, modu ezberdinean aurkeztu baita: irregularra edo erloju suitzarren puntualtasunekoa, jario handiagokoa edo urriagokoa, iraupen luze edo motzagokoa, botaka egin arte uxatu ez den mina sorrarazten duena, min-zirririk gabe igarotakoa, brastakoan jariatu duena edo bare-bare, buruko mina sorrarazi duena, nahi nuen unean iritsi dena edo momenturik okerrenean, prest harrapatu nauena edo ustekabean…Era guztietakoak izan dira eta orotariko aldarteetan harrapatu nautenak, eta baita gorputzaldia eta umorea aldarazi didatenak ere.